ABOUT
˚
Ποιο είναι το σχήμα της ταυτότητας και ποιο της ετερότητας;
Πώς το σώμα ενσαρκώνει τις φαντασιώσεις του;
Πώς συνδιαλέγεται και πραγματώνει τις επιθυμίες του;
Είναι δοχείο του μυαλού;
Είναι η βαθιά υπαρξιακή ανάγκη της σύνδεσης του εγώ, του είμαι και του πράττω.
Σύμφωνα με την ανατομία το ανθρώπινο σώμα συγκροτείται από τον σκελετό, τους ιστούς και τα όργανα. Ο σκελετός είναι ένας πρωτόγονος και συγκεκριμένος κάναβος και οι ιστοί (μυϊκός, νευρικός, συνδετικός, επιθηλιακός) είναι αλληλοσχετιζόμενες οργανικές πλέξεις. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι επιθυμίες είναι άυλες πλέξεις. Οι συγκλίσεις και οι τομές των στρωμάτων αυτών σχετίζονται με την ωρίμανση, την αποδοχή της θνητότητας, της φθοράς, της πτώσης αλλά και της άνθισης.
Το σώμα γίνεται μια «επιθυμητική μηχανή», ένα «Cabinet de curiosités», μία διαρκώς επανασυναρμολογούμενη σύνθεση, μια ωδή στο πολύτιμο τέρας.
Η καλλιτεχνική μου πρακτική κινείται στο χώρο του ενδιάμεσου. Περιλαμβάνει αντικείμενα-αφηγήσεις για την επανασύνδεση του σώματος με τις φαντασιώσεις του. Πλεκτά-γλυπτά ρούχα, κολλάζ, χάρτες, σχέδια, απεικονιστικά εργαλεία που πηγάζουν από τη διασταύρωση αρχιτεκτονικής, μόδας και ανθρωπολογίας και λειτουργούν ως μεταβατικά αντικείμενα, μη στατικές παύσεις.
Η πλέξη, ως πρακτική επαναπροσδιορισμού και εξιστόρησης του σώματος, επαναφέρει έννοιες όπως χρόνος, ρυθμός, πολυπλοκότητα, δέρμα, βιωμένος χώρος, φύλο, ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις.
Μια μεταΠηνελόπη που γίνεται ένα με τους ιστούς της, επανακτώντας τη σχέση της με τον άλλο.
Πώς το σώμα ενσαρκώνει τις φαντασιώσεις του;
Πώς συνδιαλέγεται και πραγματώνει τις επιθυμίες του;
Είναι δοχείο του μυαλού;
Είναι η βαθιά υπαρξιακή ανάγκη της σύνδεσης του εγώ, του είμαι και του πράττω.
Σύμφωνα με την ανατομία το ανθρώπινο σώμα συγκροτείται από τον σκελετό, τους ιστούς και τα όργανα. Ο σκελετός είναι ένας πρωτόγονος και συγκεκριμένος κάναβος και οι ιστοί (μυϊκός, νευρικός, συνδετικός, επιθηλιακός) είναι αλληλοσχετιζόμενες οργανικές πλέξεις. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι επιθυμίες είναι άυλες πλέξεις. Οι συγκλίσεις και οι τομές των στρωμάτων αυτών σχετίζονται με την ωρίμανση, την αποδοχή της θνητότητας, της φθοράς, της πτώσης αλλά και της άνθισης.
Το σώμα γίνεται μια «επιθυμητική μηχανή», ένα «Cabinet de curiosités», μία διαρκώς επανασυναρμολογούμενη σύνθεση, μια ωδή στο πολύτιμο τέρας.
Η καλλιτεχνική μου πρακτική κινείται στο χώρο του ενδιάμεσου. Περιλαμβάνει αντικείμενα-αφηγήσεις για την επανασύνδεση του σώματος με τις φαντασιώσεις του. Πλεκτά-γλυπτά ρούχα, κολλάζ, χάρτες, σχέδια, απεικονιστικά εργαλεία που πηγάζουν από τη διασταύρωση αρχιτεκτονικής, μόδας και ανθρωπολογίας και λειτουργούν ως μεταβατικά αντικείμενα, μη στατικές παύσεις.
Η πλέξη, ως πρακτική επαναπροσδιορισμού και εξιστόρησης του σώματος, επαναφέρει έννοιες όπως χρόνος, ρυθμός, πολυπλοκότητα, δέρμα, βιωμένος χώρος, φύλο, ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις.
Μια μεταΠηνελόπη που γίνεται ένα με τους ιστούς της, επανακτώντας τη σχέση της με τον άλλο.
What is the schema of identity and what of alterity?
How does the body incorporate its fantasies?
How does it confabulate and fulfil its desires?
Is it a container for the mind?
This is the deep existential need to connect the Ego with a somatic being and doing.
In terms of anatomy, the human body is a composition of skeleton, tissues and organs. The skeleton is a primitive specified grid and the tissues (muscle, neural, connective, epithelial) are interrelated organic networks. Ideas, emotions and desires are intangible weavings. The convergences and incisions of these layers are related to maturation, acceptance of mortality, decay, fall, but also, florescence.
The body becomes a “desiring apparatus”, a “Cabinet de curiosités”, a constantly reassembled synthesis, an ode to the precious monster.
My artistic practice focuses on the “in-between”, exploring objects-discourses on the reconnection of the human body and the body imaginary: psycho-woven sculptures, collages, maps, drawings and representational tools that intersect between architecture, fashion and anthropology.
Weaving, as a practice of redefining and narrating the body, (re)introduces concepts of time, rhythm, complexity, skin, gender, lived space and human interactions.
A post-Penelope, becoming one with her tissues, regains her relationship with the Other.
How does the body incorporate its fantasies?
How does it confabulate and fulfil its desires?
Is it a container for the mind?
This is the deep existential need to connect the Ego with a somatic being and doing.
In terms of anatomy, the human body is a composition of skeleton, tissues and organs. The skeleton is a primitive specified grid and the tissues (muscle, neural, connective, epithelial) are interrelated organic networks. Ideas, emotions and desires are intangible weavings. The convergences and incisions of these layers are related to maturation, acceptance of mortality, decay, fall, but also, florescence.
The body becomes a “desiring apparatus”, a “Cabinet de curiosités”, a constantly reassembled synthesis, an ode to the precious monster.
My artistic practice focuses on the “in-between”, exploring objects-discourses on the reconnection of the human body and the body imaginary: psycho-woven sculptures, collages, maps, drawings and representational tools that intersect between architecture, fashion and anthropology.
Weaving, as a practice of redefining and narrating the body, (re)introduces concepts of time, rhythm, complexity, skin, gender, lived space and human interactions.
A post-Penelope, becoming one with her tissues, regains her relationship with the Other.
˚
ARCHITECTURE, DESIGN, ART-FASHION
A quest for the total work of art. copyright Ⓒ 2019-2023 studioαseviα / ATHENS GREECE 11141
